Tijdens mijn stopover op weg naar Australië maak ik een 10 uur durende stopover in Taiwan. Nou hoor ik je bijna denken: waarom Taiwan? Nou, eerlijk gezegd, dat is zo'n beetje het enige land waar een stopover naar Australië lang genoeg duurt om geen pure tijdsverspilling te zijn.

En, nog belangrijker... op culinair gebied heeft Taiwan ons ook heel wat te bieden. Je vindt hier geen aardappel-groente-vlees gerechten - eerder een soort traditioneel Chinese keuken, maar dan met een leuke twist. Haast alle gerechten hebben veel meer smaak dan je van Chinese gerechten gewend bent.

Taiwanese gerechten zijn smaakexplosies an sich, maar dan niet met het hele hete uit bijvoorbeeld de Thaise keuken.

Hoe mijn Taiwanese ontdekkings­reis al in het vliegtuig begon

Tijdens mijn vliegreis zit er op de stoel naast me een hele aardige vrouw, waarmee ik het zo goed kon vinden dat we niet uitgesproken raakten (ik geef haar graag de schuld van mijn jetlag 😜). Zij was onderweg naar haar zoon Jeroen, die al een paar maanden in Taiwan studeert.

Na een benzinestop in Bangkok zijn we dan eindelijk op Taipei Airport aangekomen waar haar zoon haar op staat te wachten. Toen ze weer helemaal blij waren elkaar te zien, zei Jeroen dat ik genoeg tijd had om de stad in te gaan en de Taipei 101 te zien. Het was circa een uurtje met de bus en de trein. Handig zo iemand die je de weg wijst! Dus daar ging ik, geen idee wat vandaag zou gaan brengen.

Ik stap uit de metro, kijk omhoog en raak overdonderd door de imposante wolkenkrabber die steeds hoger lijkt op te stijgen. Ik voel me steeds kleiner worden - deze wolkenkrabber is met zijn 508 meter het hoogste gebouw van Azië en tot 2007 zelfs de hoogste ter wereld! Echt bizar zo hoog.

De 508 meter hoge wolkenkrabber Taipei 101 in Taiwan

Sommigen zeggen dat de vorm wat weg heeft van een stapel Chinese take-away bakjes en bij die gedachte werd ik afgeleid. Mijn neus ging al snel de geurtjes achterna van vers bereide meestercombinaties vlak onder het gebouw. En wat vind ik? Een heel plein met lekkerruikende exotische specialiteiten, gewoon onder de wolkenkrabber! Yeah, dat moet ik ontdekken.

De foodcourt onder de wolkenkrabber Taipei 101 - super­traditioneel

Ik loop langs de verschillende stands, terwijl ik daar tegenover een hoop gezinnen, koppels en alleenstaanden druk in de weer zie met het verorberen van hun verse gerechtjes met hun alombekende eetstokjes.

De foodcourt met lokale gerechten onder de 508 meter hoge wolkenkrabber Taipei 101 in Taiwan

Hier zijn alvast de trucjes die ik gevonden heb in Taiwan tijdens mijn stopover

Het is best moeilijk om in korte tijd te communiceren over ingrediënten met mensen die niet dezelfde taal spreken, en daarom heb ik juist op andere dingen gelet tijdens mijn stopover. De volgende trucjes vielen mij op:

• Eten in stukken knippen met een schaar, direct op je bord (werd gedaan bij het gekookte cassavemeel).
• Een krokante soort cake of burger maken en die tussen een tortilla kapotslaan met een hamer - daarna oprollen (dus als vulling gebruiken).
• Een omelet maken op een dun beslag van aardappelmeel om het meer body te geven - eerst kort het beslag bakken (met bijv. oesters) en dan het ei erop en flink omscheppen.
• Een gebakken worst op een stokje in een een halfgaar omeletomhulsel laten vastbakken (door middel van een speciaal machientje).
• Vlees malsmaken door het op diverse achtereenvolgende manieren te bereiden, o.a. na het frituren in ijswater en daarna stomen.
• Vegetarische smaakmakers als bijgerechten voor soep, zoals Kimchi en pindapoeder.
• Gefermenteerde producten gebruiken om de smaken te versterken.
• Cakejes met eigeel als vulling.
• Broodjes met tienduizend verschillende toppings, zodat je uniek bent en meer verkoopt.
• Fruitsmoothies van zuurdere fruitsoorten zoeter en romiger maken met een beetje gecondenseerde melk.

Ik zal even uitleggen waar ze vandaan komen, tijdens mijn culinaire foodmarket ontdekkingsreis van een half dagje...

Lopend langs de kraampjes, vraag ik me af wat al die kleine gerechtjes zijn die worden klaargezet op de toonbank van een kraampje en vraag één van de koks om uitleg. Voordat ik erachter kom dat koks hier gemiddeld niet meer dan drie woorden Engels kunnen, is zonder dat ik het weet al een klant aangetikt om te vertalen. Dus toen kreeg ik uitleg over allerlei kleine bijgerechten bij de traditionele beefnoodlesoup.

Wat meteen opvalt is dat ze veel tofu eten, maar ook varkensbloedcake/pudding en andere soorten groenten en Kimchi, niet persé gelijk gerechten waarvan het water me in de mond doet lopen...

Allerlei bakjes met bijgerechten die gegeten worden bij de populaire beef noodlesoup.

Maar ik laat me niet tegenhouden! Er zal vast meer te vinden zijn dat wel in de smaak valt. Ik loop de foodcourt uit en begin een gesprekje met de verkoper van een willekeurig standje - waar ik ananascake en maancake te proeven krijg - om meer te weten te komen over de Taiwanese keuken.

Weer gebrekkig Engels en er schiet al snel een jongen genaamd 'Jason' me te hulp. Het lijkt erop dat alleen jonge mensen de Engelse taal redelijk beheersen.

Hevig met de pen in de weer schrijft hij in het Taiwanees de beste lekkernijen op, waarvan ik ab-so-luut de omelet met oesters moet proberen. Hij wijst me de weg naar de Shilin Nightmarket en ik bedank hem hartelijk voor zijn waardevolle tijd.

Ik samen op de foto met Jason, één van mijn lokale specialiteiten inspirators, tijdens mijn stopover in Taiwan.

Jason schrijft zijn selectie beste lokale specialiteiten voor me op.

Het uiteindelijke briefje (het andere briefje werd te klein).

Wat ik ontdek op de Shilin Nightmarket van Taipei

Ik heb een missie! Ik volg het briefje en reis naar het aangegeven metrostation en loop naar de foodmarket. Het begint al leuk, ik zie zoveel verschillende dingen die bij verschillende kraampjes worden gemaakt, dat ik de indrukken haast niet kan verwerken. Je kan ook van alles doen hier, ik zag zelfs mensen hun eigen garnalen vissen!

Mensen kunnen hier hun eigen garnalen vangen, zullen ze ze ook opeten daarna?

Werkelijk overal foodstands met hun eigen soort eten, het ene heel eenvoudig, het andere met juist heel veel ingrediënten, maar alles ruikt lekker.

Ik was op zoek naar het 'echte' werk, de ultieme gerechten volgens de Taiwanezen. En alles wat ik hoef te doen is het briefje te laten zien aan willekeurige eetkraampjes en ik word verrast door hoe iedereen voor me uit roept en me de weg wijst. En zo begon het proeven.

Ik heb even gedacht aan de beperkte inhoud van mijn buikje en heb daarom de noodles en de rijst maar even gelaten voor wat het was.

Alles gaat me makkelijk af en ik probeer naast de oesteromelet (waar je qua smaak even aan moet wennen) ook nog een sausage, maar dan gemaakt op een stokje met ei eromheen en daarna ingesmeerd met marinade. Het ziet er grappig uit, maar is heel serieus lekker om zelfs je vingers bij af te likken!

Ik proef deze Taiwanese specialiteit: oestermengsel gebakken met omelet, overgoten met een sausje. Best even wennen, maar goed te doen!

Bij het garnalenvissen vraag ik nog even aan de laatste persoon de weg naar het ondergrondse gedeelte van de foodcourt genaamd 'B1' en het blijkt op nog geen 3 passen lopen te liggen.

In zo'n ruimte raak je snel afgeleid door alle actie van de koks met hun spatels en de mensen die je menu's in je handen drukken.

Allerlei raar fruit trok mijn aandacht, en omdat ik wel veel dorst had gekregen bestelde ik een shake.

Ik hoorde dat ze bij de vorige persoon vroegen of ze gecondenseerde (zoete) melk erin wilden, en na vragen bleek dat alleen lekker te smaken bij de zuurdere fruitsoorten.

Verleid door al het nieuws kocht ik nog een speciaal wrapje met een geplette soort krokante cake erin waarvan ik de smaak kon kiezen, maar ik vond het zoet en droog en een beetje tegenvallen.

Toen werd ik ineens weer herinnerd aan mijn briefje. Ik zou nog één specialiteit proberen, ik zou niet rusten voordat ik m'n lijstje had afgewerkt. Dus ga ik verder vanuit de foodcourt, naar boven, op zoek naar de blijkbaar toch wel moeilijk vindbare taiwanese pork met sweet potato.

De mensen waarbij ik aan het tafeltje m'n 'dessertwrapje' te eten wezen allemaal naar de uitgang en veel verder nog lopen dan dat.

Ik ontsnap via een soort Taiwanese indoor kermisspelletjesgang via hele smalle steegjes uiteindelijk weer op straat bij nog duizend-en-één eetkraampjes. Maar ik schijn de goede kant op gewezen te zijn, want na nog 1 keer vragen ben ik bij het ultieme kraampje beland. Zucht.

Bij een foodkraampje probeer ik deze Taiwanese specialiteit: Een soort dikke soep met gekookte cassavemeel en varkensvlees. Gekke structuur, maar heel lekker en machtig!

Ik ga aan het kraampje zitten op de paar krukjes en krijg mijn vers bereide maaltje voorgeschoteld. Tijdens het eten raak ik aan de praat met de twee andere 'klanten' die Amerikaans en hier op vakantie blijken te zijn.

Alleen, het glibberige slijmerige spul wat er in mijn soort dikke soep drijft lijkt in de verste verte niet op zoete aardappel. En omdat de kok mijn Taiwanese oma had kunnen zijn die geen Engels kan, vraag ik aan de Amerikaanse of ze weet wat het is. Ze denkt dat het cassavemeel is en ik dacht daar ook aan.

Dit was het enige gerecht waar Jason moeite mee had met het vertalen toen hij het briefje schreef, maar het zou goed kunnen dat er in de saus / soep zoete aardappelpoeder zit. Dat bindt wel in ieder geval.

Met moeite eet ik mijn bakje bijna leeg omdat het zo vult en praat lekker verder met de Amerikanen. Ze zijn speciaal naar Taiwan op vakantie gegaan voor het heerlijke eten.

Zodra ik hoor dat ze ook altijd op zoek gaan naar de lokale specialiteiten net als ik dat doe, pak ik mijn briefje erbij en geef ik het aan hun.

Ze vragen of ik weet waar ze het kunnen krijgen. Ik heb nog een paar uur dus ik geef hun een rondleiding en we lopen via het achterste deel van de ondergrondse foodmarket waar ze een fruitshake nemen, naar de plek waar ik de oesteromelet heb gegeten. Nadat ze uitgegeten zijn bedanken ze me voor het ervaren van deze delights, nemen we afscheid en ga ik weer terug naar de luchthaven.

Ik heb een geweldige dag gehad met waanzinnige belevenissen en kennisgemaakt met de Taiwanese cultuur op eetgebied. En dat allemaal voor nog niet eens 15 euro.

En nu vraag ik me af, zal het briefje zijn reis vervolgen? Misschien komt hij in handen van andere toeristen, of misschien wel in iemands fotoalbum, who knows!